Κυριακή των Βαΐων

Βυζαντινοί ΄Υμνοι της Κυριακής των Βαΐων

 

 

 

"Νυν αι Δυνάμεις" ...

"Νυν αι δυνάμεις"

Εργαστήρι Ψαλτικής

 

 Ο ύμνος "Νυν αι δυνάμεις των ουρανών..." που ψάλλεται αντί χερουβικού στις προηγιασμένες θείες λειτουργίες. 

Εδώ το μέλος του λαμπαδαρίου της αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννου Κλαδά, που ήκμασε προς το τέλος του δεκάτου τετάρτου αιώνα και τις αρχές του δεκάτου πέμπτου, ελαφρά παραλλαγμένο κατά την απόδοση του άρχοντα πρωτοψάλτη της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Θρασύβουλου Στανίτσα.

Ψάλλει η βυζαντινή χορωδία Εργαστήρι Ψαλτικής υπό την διεύθυνση του κυρίου Αθανασίου Παϊβανά. Η ιστοσελίδα της χορωδίας είναι:

 

 

Ο Θάνατος

Η στάση μας απέναντι στη ζωή και το θάνατο

Η επιθυμία σας να ζήσετε είναι φυσική και δεν έχει τίποτε το εφάμαρτο. Ωστόσο η χριστιανική στάση απέναντι στη ζωή και το θάνατο είναι: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου» (Πράξ. 21:14). Γιατί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, κανένας μας δεν ζει για τον εαυτό του και κανένας μας δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Όταν ζούμε, ζούμε για τον Κύριο. Και όταν πεθαίνουμε, πεθαίνουμε για τον Κύριο. Είτε, λοιπόν, ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ’ Εκείνον ανήκουμε (Ρωμ. 14:7-8). Αυτή τη διάθεση πρέπει να καλλιεργήσουμε μέσα μας, διώχνοντας κάθε φόβο και κάθε ανησυχία.

“Πώς να παρουσιαστώ στον Κύριο, όταν πεθάνω;” αναρωτιέστε. Να παρουσιαστείτε έχοντας καθαριστεί από τις αμαρτίες σας με τη μετάνοια και την Εξομολόγηση, έχοντας λάβει το εφόδιο της αιώνιας ζωής, τα άχραντα Μυστήρια του Χριστού, έχοντας στο νου σας αγαθούς λογισμούς και στην καρδιά σας άγια αισθήματα -πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, φόβο Θεού… Τα αισθήματα αυτά αντικαθιστούν όλα τα καλά έργα, που η αρρώστια δεν σας επιτρέπει να κάνετε.

 Πώς να αντιμετωπίζουμε το θάνατο των οικείων μας.

Η κόρη σας πέθανε. Αφού ξεχώριζε για την ευσέβεια και την καλοσύνη της, θα έπρεπε να λέτε: “Δόξα στ’ όνομα Σου, Κύριε, που την πήρες τόσο γρήγορα, για να μην απατηθεί από τους πειρασμούς και τις μάταιες απολαύσεις του κόσμου!”. Εσείς, απεναντίας, θρηνείτε και παραπονιέστε και βαρυγκωμάτε… Γιατί; Επειδή γλύτωσε από τα βάσανα της πρόσκαιρης τούτης ζωής και βρέθηκε στην αιώνια βασιλεία του Κυρίου; Θα ήταν, λοιπόν, καλύτερα να ζούσε μερικά χρόνια ακόμα, να σκλαβωνόταν στα πάθη και την αμαρτία -κάτι συνηθισμένο για τις κοπέλες της εποχής μας και μάλιστα τις όμορφες, όπως ήταν εκείνη- κι έτσι να έχανε την αιώνια ζωή; Τί σοφή μητέρα που είστε!

Λυπάστε επειδή η κόρη σας σώθηκε και δεν καταστράφηκε!

Η μνημόνευση των νεκρών.

Ρωτάτε, γιατί μνημονεύουμε τους «κεκοιμημένους». Γιατί έτσι διδαχθήκαμε από την αγία Εκκλησία μας. Γιατί έτσι παραλάβαμε από τους θεοφώτιστους και πνευματοφόρους πατέρες μας. Γιατί έτσι γινόταν και γίνεται σ’ όλους τους χριστιανικούς αιώνες, από την αποστολική εποχή μέχρι σήμερα. Άλλα το φιλοπερίεργο μυαλουδάκι μας θέλει να χώνεται παντού και να φωνάζει: Γιατί; Γιατί; Γιατί;… Ξέρετε τί του χρειάζεται; Να του δώσετε, με την ακράδαντη πίστη σας, ένα γερό χαστούκι και να το αναγκάσετε έτσι να σωπάσει!

Όσο για κείνον τον πολυτάραχο, που όλο τέτοια θέματα σκαλίζει, πέστε του θαρρετά: Άκου, ανόητε! Οι νεκροί ζουν. Και η επικοινωνία μας μαζί τους δεν έχει διακοπεί. Δεν προσευχόμαστε αδιάκριτα για όλους τους ζωντανούς αδελφούς μας χριστιανούς, ανεξάρτητα από την αρετή ή την κακία τους; Ε, λοιπόν, έτσι προσευχόμαστε και για όλους τους «κεκοιμημένους», ανεξάρτητα από το αν συναριθμήθηκαν -κάτι άγνωστο σ’ εμάς- με τους δικαίους ή με τους αδίκους. Η προσευχή μας γι’ αυτούς είναι εκδήλωση χριστιανικής αγάπης. Πριν από την τελική Κρίση, όσο ακόμα δεν έχουν χωριστεί τα «πρόβατα» από τα «ερίφια» (Ματθ. 25:33), όλοι οι πιστοί, ζωντανοί και «κεκοιμημένοι», αποτελούμε μία Εκκλησία. Και όλοι, ως μέλη του Σώματος του Χριστού, επικοινωνούμε αγαπητικά. Ο θάνατος δεν μας χωρίζει!

“Σε τί τους ωφελούν οι προσευχές μας, αφού έχει ήδη αποφασιστεί η κατάταξή τους είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση;”, αναρωτιέστε. Αλλά μέχρι τη γενική Κρίση, ο κολασμός μιας ψυχής δεν είναι οριστικά αποφασισμένος. Ώσπου ν’ αποφανθεί τότε τελεσίδικα ο μόνος Κριτής, κανέναν δεν μπορούμε να θεωρούμε τελειωτικά καταδικασμένο. Γι’ αυτό, ενισχυμένοι από την ελπίδα στην άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, προσευχόμαστε σ’ Αυτόν να ελεήσει ακόμα κι εκείνους που πέθαναν μέσα στην ασέβεια.

“Επιτρέπεται η μνημόνευση των αλλόπιστων;”.

Όχι. Η άγια Εκκλησία μας δεν τους γνωρίζει, αφού δεν έγιναν ποτέ μέλη της, και γι’ αυτό δεν τους μνημονεύει. Βέβαια, προσεύχεται γενικά για την επιστροφή εκείνων που είναι ακόμα ζωντανοί. Μπορούμε, πάντως, στην ατομική μας προσευχή να παρακαλάμε το Θεό για τη σωτηρία επώνυμων, συγγενών και γνωστών, αλλόπιστων.

Πού βρίσκονται οι «κεκοιμημένοι» αμαρτωλοί;

Πού βρίσκονται οι ψυχές των αμαρτωλών που πέθαναν αμετανόητοι και ασυγχώρητοι;

Αμέσως μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου, είτε ενάρετου είτε αμαρτωλού, η ψυχή του υφίσταται τη λεγόμενη μερική-ατομική κρίση. Κρίνεται, δηλαδή, σε μια πρώτη φάση από το Θεό και στη συνέχεια τοποθετείται σ’ έναν υπεραισθητό χώρο, όπου, περιμένοντας την τελική και καθολική Κρίση, προγεύεται είτε την ευφροσύνη του παραδείσου, αν ήταν δίκαιη, είτε το βασανισμό της κολάσεως, αν ήταν αμαρτωλή και δεν μετανόησε ως την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Περιορισμένες, λοιπόν, σ’ αυτόν το χώρο, τον καθορισμένο από τον Κύριο και γνωστό μόνο σ’ Αυτόν, οι ψυχές των αμετανόητων αμαρτωλών περιμένουν με τρόμο, φρίκη και οδύνη τη στιγμή της οριστικής τους καταδίκης.

(Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής» -επιλογές-, Ι.Μ.Παρακλήτου)

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://www.pemptousia.gr/2

Η αφοσίωση σε όλο της το μεγαλείο...

ΠΗΔΗΞΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΗΔΕΙΑΣ 

ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΤΗΣ!

Μια απίστευτη ιστορία που θυμίζει εκείνη του Χάτσικο, που είχε συγκινήσει όλον τον κόσμο με το να περιμένει, έως τον θάνατό του, το αφεντικό του, είναι αυτή που εκτυλίχθηκε και συνεχίζει να εκτυλίσσεται στο χωριό του Αγίου Θωμά στην Πρέβεζα.
Όλα ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες όταν χάθηκε ένας αγαπητός άνθρωπος της τοπικής κοινωνίας από τον Αγ. Θωμά Πρέβεζας, ο Λάκης, όπως τον γνώριζαν πολλοί.
Για τον Λάκη, το ψάρεμα την περασμένη Τρίτη, ήταν το τελευταίο του αφού βρέθηκε νεκρός δίπλα στην βάρκα του στο λιμάνι του χωριού.
Ο άτυχος άντρας όμως είχε και μια άλλη αγάπη εκτός από το ψάρεμα.
Τα ζώα...
Έτσι συχνά τάιζε αδέσποτα σκυλιά που περιφέρονταν γύρω του στο λιμάνι όταν γύριζε από το ψάρεμα.
Μαζί με αυτά και ένα μικρό θηλυκό σκυλάκι, που πρόσφατα μάλιστα είχε γεννήσει.
Την Αβγόλα.
Την Αβγόλα ο Λάκης την φρόντιζε από μικρή, όπως περιγράψανε στο pamepreveza.gr με κάθε λεπτομέρεια οι συγγενείς του.
Όπου και να πήγαινε ο Λάκης, η Αβγόλα τον ακολουθούσε.
Τον ακολουθούσε στο λιμάνι και τον περίμενε να επιστρέψει από το ψάρεμα.
Τον ακολουθούσε στο καφενείο του χωριού και τον περίμενε έξω από αυτό.
Όλα ξεκίνησαν εκείνη την Τρίτη, όταν η Αβγόλα περίμενε με ανυπομονησία το αφεντικό της στην προβλήτα του λιμανιού, στο χωριό.
Μάταια όμως, ο Λάκης δεν είχε εμφανιστεί και έτσι η Αβγόλα στάθηκε δίπλα στην βάρκα του.
Η λύπη διαγράφονταν στο πρόσωπο του σκυλιού.
Όλες αυτές τις μέρες έως ότου η σωρός του άτυχου ψαρά φτάσει στο χωριό, αφού είχε μεταφερθεί στα Γιάννενα για νεκροψία, το ζώο ήταν ανήσυχο.
Τριγυρνούσε από εδώ και από εκεί, σαν κάτι να έψαχνε.
Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που μπήκε στο σπίτι του Λάκη, κοίταζε για λίγο το κρεβάτι του και έφευγε.
Την μέρα της κηδείας, η Αβγόλα, μπήκε μέσα στην εκκλησία και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όσων βρέθηκαν εκεί πήγε και έκατσε κάτω από το φέρετρο.
Εκεί η μικρή σκυλίτσα αποχαιρετούσε, ίσως, με τον δικό της βουβό τρόπο, τον άνθρωπο που την τάιζε.
Μάταιη ήταν η προσπάθεια κάποιων κυριών να την απομακρύνουν από την εκκλησία.
Η Αβγόλα επέστρεφε ξανά και ξανά και έπαιρνε την δική της θέση δίπλα στο αφεντικό της.
Ακόμα και όταν προσπάθησαν να την δέσουν έξω στο προαύλιο, μάλιστα με μια ζώνη του εκλιπόντος, έτσι ώστε να τον μυρίζει, η Αβγόλα κατάφερε να λυθεί.
Λύθηκε και ακολούθησε το αυτοκίνητο που μετέφερε την σoρό έως το νεκροταφείο.
Εκεί από ένα σημείο όπου έβλεπε τα πάντα κάθονταν και παρακολουθούσε.
Συνόδευε με τα λυπημένα της μάτια τον Λάκη στην τελευταία του κατοικία.
Και το συγκλονιστικό περιστατικό δεν άργησε να συμβεί…
Την ώρα που το φέρετρο έμπαινε στον τάφο η Αβγόλα πήδηξε μέσα και βρέθηκε στα χέρια του Λάκη, μπροστά στα έκπληκτα μάτια συγγενών και φίλων.
Κατάφεραν και την έβγαλαν, γεμίζοντας με μεγαλύτερη θλίψη συγγενείς και φίλους που βρέθηκαν εκεί.
Ακόμα και μετά, η Αβγόλα, δεν έπαψε να αναζητεί τον αφεντικό της…
Μέχρι και σήμερα.
Η θλίψη είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της και πλέον βρίσκει την αγάπη κοντά στους συγγενείς του άτυχου ψαρά...
Η αφοσίωση σε όλο της το μεγαλείο...

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/koinοnika/20096-pidikse-mea-to

Εγκεφαλικό επεισόδιο

Πως μπορείς να διαγνώσεις σε 3 κινήσεις

ένα εγκεφαλικό επεισόδιο

Σε ένα μπάρμπεκιου μία γυναίκα σκόνταψε και έπεσε κάτω. Βεβαίωσε όλους ότι ήταν εντάξει (προσφέρθηκαν να καλέσουν ασθενοφόρο) και ότι απλά σκόνταψε σε κάποιο τούβλο εξαιτίας των καινούριων της παπουτσιών.

Αφού ανασκουμπώθηκε της έδωσαν ένα άλλο πιάτο με φαγητό. Παρά το γεγονός ότι η Ingrid φαινόταν λίγο ταραγμένη, συνέχισε να απολαμβάνει το υπόλοιπο της βραδιάς. Λίγο αργότερα ο σύζυγος της Ingrid τηλεφώνησε να ειδοποιήσει όλους ότι είχε πάει τη σύζυγό του στο νοσοκομείο (η Ingrid πέθανε στις 6 τα ξημερώματα).

Είχε υποστεί εγκεφαλικό στο μπάρμπεκιου και δεν στάθηκε δυνατό από κανέναν να το αντιληφθεί. Αν κάποιος είχε καταλάβει τα συμπτώματα ότι επρόκειτο για εγκεφαλικό ίσως η Ingrid να ήταν μαζί μας σήμερα.

Θα χρειαστείτε μόνο 1 λεπτό να διαβάσετε το παρακάτω. Ένας νευρολόγος είπε ότι εάν του φέρουν ένα θύμα εγκεφαλικού μέσα σε 3 ώρες μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιδράσεις ενός εγκεφαλικού ... ολοκληρωτικά! Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε, να διαγνώσουμε το εγκεφαλικό και να βρεθούμε κοντά στον ασθενή μέσα σε 3 ώρες.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ

Να θυμάστε τα '3' βήματα. Διαβάστε και μάθετε τα παρακάτω:
Καμιά φορά τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού είναι δύσκολο να αναγνωριστούν.

Δυστυχώς η έλλειψη επίγνωσης προκαλεί καταστροφή.
Το θύμα του εγκεφαλικού μπορεί να έχει υποστεί βλάβη εγκεφάλου ενώ οι άνθρωποι κοντά του δεν μπορούν να αντιληφθούν τα συμπτώματα του εγκεφαλικού.

Οι γιατροί λένε τώρα ότι οποιοσδήποτε, χωρίς ιατρική εκπαίδευση, μπορεί να αναγνωρίσει ένα εγκεφαλικό, ρωτώντας τον/ την να κάνει τις 3 ακόλουθες απλές ενέργειες:

1. Ζητήστε του / της ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ

2. Ζητήστε του / της να ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ (ΜΠΡΑΤΣΑ )

3. Ζητήστε του / της ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (ΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ) π.χ. ....'Είναι μία ηλιόλουστη μέρα σήμερα'.

Εάν δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε από τις 3 αυτές ενέργειες, καλέστε το 166 αμέσως και περιγράψτε τα συμπτώματα. Ανακαλύπτοντας ότι μία ομάδα από μη-ιατρικούς εθελοντές μπόρεσε να αναγνωρίσει αδυναμίες στο πρόσωπο, αδυναμίες στα χέρια και προβλήματα ομιλίας, οι ερευνητές παρακίνησαν το ευρύτερο κοινό να μάθουν αυτά τα 3 βήματα.
Παρουσίασαν τα συμπεράσματά τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Εγκεφαλικών την περασμένη Παρασκευή. Η διάδοση και χρήση αυτού του τεστ θα μπορούσε να συντελέσει στην άμεση διάγνωση και θεραπεία ενός εγκεφαλικού και στην αποτροπή εγκεφαλικών βλαβών.

Ένας καρδιολόγος είπε ότι εάν καθένας που λαμβάνει αυτό το e-mail το στείλει σε 10 άτομα, τουλάχιστον μία ζωή θα σωθεί.

Μοιραστείτε τα παραπάνω με όσους φίλους μπορείτε, μπορείτε να σώσετε τις ζωές τους

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΠΑΤΜΙΟ":  Ευχαριστούμε θερμά την κα Μάνθα Γραμματίκα, για την αποστολή του ανωτέρω

Τὸ γλωσσικό… μνημόνιο

«Φωνάζω ἑλληνικὰ κι οὔτε ποὺ μ’ ἀποκρίνεται κανεὶς»

Ὀδ. Ἐλύτης

γράφει ο Δημήτρης Νατσιός  Δάσκαλος Κιλκὶς

 

Στὰ πρῶτα χρόνια τῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, στὴνἘθνοσυνέλευση τῆς Τροιζήνας συνέβη τὸ ἑξῆς περιστατικό.

Οἱ πληρεξούσιοι, ὅπως ἔλεγαν τότε τοὺς βουλευτὲς τοῦ νεοσύστατου ἑλληνικοῦ κράτους, συνεδρίαζαν στὰ χωράφια καὶ τὰ περιβόλια, ὅπως οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας.

Ὅλοι τους κάθονταν σταυροπόδι, κάτω στὸ χῶμα, καὶ μόνον ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν σκαρφαλωμένος στὴ  διχάλα μίας λεμονιᾶς. Κάποτε, λοιπόν, ἤθελαν νὰ ψηφίσουν ἕνα νομοσχέδιο καὶ μερικοὶ πληρεξούσιοι πρότειναν νὰ κοπεῖ στὸ κείμενο τοῦ νομοσχεδίου ἡφράση «ἐν αὐτή». Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνελεύσεως προσπαθοῦσε νὰ τοὺς πείσει πὼς δὲν ἦταν σωστὸ νὰ περικοποῦν οἱ δύο αὐτὲς λέξεις, ἡ φράση «ἐν αὐτή», γιατί θὰ ἀλλοιωνόταν ὅλο τὸ νόημα τοῦ σχετικοῦ ἄρθρου. Κάποια στιγμὴ δύο πληρεξούσιοι σηκώθηκαν ὀργισμένοι ἀπὸ τὶς «θέσεις» τους καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν πρὸς τὸ προεδρεῖο:

-    Νὰ κοπεῖ τὸ «ἐν αὐτή». Ναί, νὰ κοπεῖ.

-    Τὸ «ἐν αὐτὴ» νὰ κοπεῖ ὁπωσδήποτε, ὁ ἄλλος.

-    Ὄχι, δὲν κόβετε τὸ «ἐν αὐτὴ» καὶ ἡ συνεδρίαση ἐξελισσόταν σὲ σύρραξη.

Ὁ Γέρος τοῦ Μοριὰ λαγοκοιμόταν, ἀφήνοντας τοὺς λογιότατους νὰ...

ἐρίζουν, μὲ τὴν ἀκατανόητη, γι’ αὐτόν, στεγνὴ καὶ τυποποιημένη γλώσσα τους. Ἀκούγοντας ὅμως τὰ λόγια καὶ τὴν φασαρία, πήδηξε μ’ ἕνα σάλτο κάτω ἀπὸ τὴν λεμονιὰ καὶ πηγαίνοντας κατ’ εὐθείαν πρὸς τὸ προεδρεῖο, ἔξαλλος ἄρχισε νὰ ρωτᾶ:

- Τίνος τὸ αὐτὶ θὰ κόψετε, ὠρὲ πατριῶτες;

- Τόσο μεγάλο ἔγκλημα ἔκανε ὁ ἄνθρωπος. Ντροπὴ μας Ἕλληνες. Ἐμεῖς ἀγωνιστήκαμε τόσα χρόνια γιὰ νὰ διώξουμε τὸν τύραννο καὶ τώρα θ’ ἀρχίσουμε νὰ κόβουμε τὰ αὐτιὰ τοῦ κοσμάκι;

Μέσα σ’ ἕνα πανδαιμόνιο ἀπὸ γέλια, χρειάστηκε νὰ ἐπέμβει ὁ Πρόεδρος, γιὰ νὰ ἐξηγήσει στὸν Κολοκοτρώνη ὅτι παρεξήγησε τὰ πράγματα. Στὸ τέλος, βέβαια, κατάλαβε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης τὴν γκάφα του καὶ τοὺς εἶπε χαμογελώντας:

 -Ἐ! Καλὰ δα, δὲν εἶναι καὶ τίποτα σπουδαῖο, ὠρὲ γραμματιζούμενοι. Πῶς θέλετε νὰ καταλάβω, ἐγὼ ὁ σκράπας, τὶς ἑλληνικοῦρες σας. Λέξεις κόψτε ὅσες θέλετε, αὐτιὰ μία φορὰ νὰ μὴν πειράξετε, γιατί θὰ ‘χουμε ἄσχημα ξεμπερδέματα. Εἶπα κι ἐγὼ παλάβωσαν οἱ καλαμαράδες... Τί κόρακα μαθές.

 

Τὸ θυμήθηκα τὸ ὡραῖο περιστατικὸ ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἥρωα γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, γιατί πάντοτε μὲ συγκινεῖ ὁ λόγος τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Εἰκοσιένα καὶ φροντίζω τέτοια εὐθαλῆ καὶ μυρίπνοα ἄνθη τῆς ἱστορίας μας νὰ τὰ μοιράζομαι μὲ τοὺς μαθητές μου καί, δεύτερον, γιατί καὶ σήμερα συνεχίζεται ἡ τακτικὴ τῶν τότε πληρεξούσιων ἀπὸ τοὺς τωρινούς... πληρεξουσιαστὲς (ἄν μου ἐπιτρέπεται ὁνεολογισμός). Χρησιμοποιοῦν λέξεις ἢ φράσεις καινοφανεῖς ἀντικαθιστώντας παλιὲς καὶ γνωστές, δυσάρεστες καὶ ἀποτρόπαιες.

Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ οὐσιαστικὰ καθήκοντα τῶν ἐξουσιῶν, ἰδίως στὴν σημερινή, μνημονιακὴ συγκυρία, συνίσταται στὸ νὰ βαπτίζουν, μὲ λαοφιλὲς λέξεις ἢ οὐδέτερες ἢ νὰ ἐπινοοῦν νέες, τὰ πράγματα ποὺ οἱ λαοὶ ἀπεχθάνονται μὲ τὰ παλιά τους ὀνόματα. Ἡ δύναμη τῶν λέξεων εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ ἀρκοῦν ὄροι καλὰ ἐπιλεγμένοι, γιὰ νὰ τοὺς κάνουν νὰ δεχτοῦν τὰ πιὸ μισητὰ καὶ καταστροφικὰ πράγματα.

 

Παράδειγμα. Ἐφευρέθηκε μία τρισάθλια λέξη, ἡ «κινητικότητα», γιὰ νὰ καλύψει καὶ νὰ καρυκεύσει τὴν ἀπεχθῆ λέξη ἀπόλυση. Σὲ τέτοιες λέξεις εἶχε διαπρέψει τὸ ΠΑΣΟΚ, ἐπὶ Ἀνδρέα κυρίως. Χρησιμοποιοῦσε, λόγω ἰδεοπενίας, λέξεις μὲ λαμπυρίζον περιτύλιγμα-ἀνανέωση, ἀνασυγκρότηση,ἀλλαγή, μεταρρύθμιση- στὶς ὁποῖες, ἐὰν ἔξυνες τὸ κέλυφος καὶ τὶς ξεφλούδιζες, εἰσέπνεες τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἔκρυβαν. (Ὁ γενέθλιος βέβαια χῶρος αὐτοῦ του γλωσσικοῦ πονηρεύματος, εἶναι τὸ ΚΚΕ, ποὺ διαμορφώθηκε ἀπὸ τὰ μέσα περίπου τῆς δεκαετίας τοῦ ’30. Ἡ γνωστὴ «ξύλινη γλώσσα»).

 

Νὰ ἀπαριθμήσω καὶ ἄλλες τέτοιες λέξεις-πτώματα τυμπανιαίας ἀποφορᾶς. Μνημόνιο ἀντὶ γιὰ προδοσία καὶ ἐκποίηση τῆς πατρίδας, διαρθρωτικὲς ἀλλαγές, εὐελιξία, ὁριζόντιες ἢ κάθετες περικοπές, τὸ τρένο τῆς ἀνάπτυξης, διεύρυνση τῆς φορολογικῆς βάσης, ἰσότιμη συμμετοχὴ στὰ βάρη, σχέδιο «Καλλικράτης», «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ», ἀξιολόγηση καὶ λοιπὰ καὶ λοιπά. Καί, ὅπως προεῖπα, ἂν ἀφαιρέσεις τὸ φανταχτὸ βερνίκι, κρύβονται δράματα, ἀνθρώπινες τραγωδίες, δυστυχία, φρίκη καὶ ἀγραμματοσύνη.

Στὸ σχολεῖο ἀκολουθεῖται ἄλλη τακτική, προαγωγὸς τῆς περιρρέουσας ἀγλωσσίας. Πέραν τοῦ ὅτι ἀπουσιάζουν λέξεις ἑδραῖες καὶ ὑψηλὲς-ἐλευθερία, δικαιοσύνη, ἀξιοπρέπεια, ἐντιμότητα,ἡρωισμὸς-κυριαρχεῖ περίπου αὐτὸ ποὺ ὁ Σεφέρης ἀποκαλοῦσε «ἀριστερὴ καθαρεύουσα». («Δοκιμές»). Μακροπερίοδες, δυσνόητες καὶ δυσανάπνευστες φράσεις, ἄγονοι καὶ ἐπαναληπτικοὶ πλατυασμοί, στερεότυπη μεγαλορρημοσύνη, ἀσκήσεις γλωσσικὲς ποὺ ὑπερβαίνουν τὸ λεξιλόγιο καὶ τὴν ἡλικία τῶν παιδιῶν, γεγονός, ποὺ αἰτιολογεῖ τὴν ὕπαρξη βοηθημάτων ἀπὸ τὴν Α’ κιόλας Δημοτικοῦ.

Παραπέμπω σὲ δύο κείμενα δυσνόητης καὶ ἀνόητης γραφῆς, τὰ ὁποία περιέχονται σὲ βιβλία Γλώσσας, Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου. Τὸ πρῶτο εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο Γλώσσας, τετράδιο ἐργασιῶν, Β’ Δημοτικοῦ, β’ τεῦχος, σελ. 10.

«Ὁ σκύλος ποὺ δὲν ἤξερε νὰ γαβγίζει

Μία φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἤτανε ἕνας σκύλος ποὺ δὲν ἤξερε νὰ γαβγίζει. Δὲ γάβγιζε, δὲ νιαούριζε, δὲ μουγκάνιζε, δὲ χλιμίντριζε, δὲν ἤξερε νὰ κάνει καμιὰ φωνὴ ζώου. Ἤτανε ἕνα μοναδικὸ σκυλί, ποὺ ποιὸς ξέρει πῶς κατέφτασε ἀπὸ ἕναν τόπο ὅπου δὲν ὑπήρχανε σκυλιά. Τὸ ἴδιο δὲν καταλάβαινε πὼς τοῦ ἔλειπε τίποτα. Οἱ ἄλλοι τοῦ ἀνοίξανε τὰ μάτια. Τοῦ λέγανε:

-Μὰ ἐσὺ δὲ γαβγίζεις;

-Δὲν ξέρω, εἶμαι ξένος.

-Ἄκου ἀπάντηση! Δὲν τὸ ξέρεις πῶς τὰ σκυλιὰ γαβγίζουν;

Ὁ σκύλος δὲν ἤξερε τί νὰ ἀπαντήσει. Δὲν ἤξερε ὅμως νὰ γαβγίζει κι οὔτε ἤξερε πῶς νὰ μάθει».

(Τζιάνι Ροντάρι, «Παραμύθια γιὰ νὰ σπᾶτε κέφι», ἐκδ. Κέδρος);

 

Τὸ δεύτερο, ἀπὸ τὰ «Κείμενο Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας», Γ’ Γυμνασίου, σελ. 71. Ἀναφέρεται στοὺς Φαναριῶτες καὶ τοὺς Ρομαντικούς.

«Οἱ ρομαντικοὶ προβάλλουν τὸ ἐγὼ ὡς ὑπέρτατο ἐκφραστὴ αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό τους ἡ διχασμένη τους συνείδηση ἀνάμεσα στὴν ὀξεία κοινωνικὴ κριτικὴ καὶ τὴ μελαγχολικὴ ἀποξένωση, ἀνάμεσα στὴ σύμπραξη μὲ τὰ ἐπαναστατικὰ κινήματα τῆς ἐποχῆς καὶ στὴν ἀνία, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἐξιδανίκευση τοῦ πρόωρου θανάτου.

Στοιχεῖα καὶ θέματα ἀπὸ τὸ κλίμα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ρομαντισμοῦ ἀπαντοῦν συχνὰ στὸ ἔργο τῶν ποιητῶν τῆς πρώτης ἀθηναϊκῆς (ἢ φαναριώτικης) σχολῆς, τὰ χρονικὰ ὅρια τῆς ὁποία ὁρίζονταιἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ὡς τὰ 1880. Ὡστόσο, καὶ παρὰ τὶς σποραδικὲς ἐμφανίσεις βυρωνικῶν ἐξάρσεων, ὁ ἀθηναϊκὸς ρομαντισμὸς χαρακτηρίζεται ἐξαρχῆς ἀπὸ τὴν ἐπιδίωξη μορφικῆς ἐπιμέλειας καὶ θεματικῆς εὐπρέπειας τόσο, ὥστε ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις νὰ μοιάζει συγγενέστερος πρὸς τὴν ποιητική τοῦ νεοκλασικισμοῦ ἤ, ὅπως ἔχει ὑποστηριχτεῖ, νὰ ἀποτελεῖ μίαἰδιάζουσα «τοπικὴ» ἐκδοχὴ ρομαντικοῦ νεοκλασικισμοῦ».

 

Ἐρώτηση: βγαίνει νόημα ἀπὸ τὰ δύο κείμενα; Μπορεί ἕνα 7χρονο παιδὶ νὰ «ἀποκρυπτογραφήσει» τὸν κωφὸ καὶ ἄλαλο σκύλο (ὑπάρχουν σκυλιὰ ποῦ δὲν γαβγίζουν;  ἀγνοῶ), ἢ ἕνας 15χρονος τίς θολοκουλτουριάρικες τιποτολογίες τοῦ δεύτερου κειμένου;

 

Ἀνακεφαλαιώνοντας: ἀπὸ τὴν μία ἀλλοίωση ἐννοιῶν, ἀσαφεῖς νεολογισμοὶ καὶ ἀπόκρυψη λέξεων, οἱ ὁποῖες εἶναι «σημαῖες» ἀγώνων τοῦ λαοῦ-ἐλευθερία, ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια καὶ ἀνεξαρτησία-καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη σύγχυση καὶ «γλωσσικὴ ἀποκολοκύνθωσις» (Καργάκος). Ποῦ καταλήγουμε;

Ἂς θυμηθοῦμε -στὴν τραγικὴ ὑπερβολὴ της ἀλλὰ καὶ στὴν δύναμη τῆς προφητείας της- τὴν περιγραφὴ τῆς μελλοντικῆς γλώσσας, τῆς «Νέας Ὁμιλίας» τοῦ Ὄργουελ (μετάφρ. Ν.Μπάρτη, Κάκτος 1978, σ. 305-6):

«Στὸν αὐτοματισμὸ καὶ στὴν ἀχρήστευση τῆς σκέψεως βοηθοῦσε καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπῆρχε πολὺ μικρὴ ἐκλογὴ στὶς λέξεις. Τὸ λεξιλόγιο τῆς Νέας Ὁμιλίας, σὲ σύγκριση μὲ τὸ δικό μας, ἦταν πολὺ μικρό, καὶ ἀναζητοῦσαν διαρκῶς καινούργιους τρόπους νὰ τὸ λιγοστέψουν πιὸ πολύ.

Ἡ Νέα Ὁμιλία διέφερε πραγματικὰ ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες γλῶσσες σὲ τοῦτο: κάθε χρόνο γινόταν πιὸ φτωχὴ ἀντὶ νὰ ἐμπλουτίζεται. Κάθε ἀφαίρεση ποὺ τῆς ἔκαναν, ἦταν κέρδος, γιατί ὅσο λιγότερη εὐχέρεια ἔχει κανεὶς νὰ διαλέξει ἀνάμεσα σὲ λέξεις, τόσο μικρότερος εἶναι ὁ πειρασμὸς νὰ σκεφθεῖ.

Ἔλπιζαν νὰ δημιουργήσουν τελικὰ μία ὁμιλία ποὺ θὰ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ λαρύγγι χωρὶς καμμιὰ συμμετοχὴ τοῦ ἐγκεφάλου».

"Ὅπου γλώσσα πατρὶς" λέει ὁ Ἐλύτης, πράγμα ἐπικίνδυνο γιὰ τὶς μνημονιακὲς ἀνθρωποκάμπιες…..

ΠΗΓΗ:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/